Het is vroeg, half zes in de ochtend. Ik heb maanden geleden toegezegd onze zoon met een vriendje naar een gamebeurs in Antwerpen te brengen met de auto. We zouden ze afzetten bij de beurs en later die dag weer ophalen. Zo konden ik en mijn vriendin samen met mijn oudste zoon een dagje Antwerpen verkennen. Op het moment dat ik ja zei, was het nog maanden weg. Ik voelde mij ergens verplicht er een keer op uit te gaan samen. Ik heb al zoveel smoezen bedacht om maar niet uit huis te hoeven. Ik wil mij niet begeven tussen tientallen of honderden mensen. Pretparken zijn ze zonder mij geweest. Bij verjaardagsuitjes was ik niet bij. Gezellig samen naar een dierentuin moesten ze wederom zonder mij doen. Dus dit keer voelde ik dat ik het niet kon maken om er weer onderuit te komen. Mijn voelsprieten stonden op scherp om welke aanleiding dan ook aan te grijpen om niet mee te hoeven.
Het ging dan werkelijk gebeuren. De hele nacht lag ik te piekeren. In gedachten ben ik als tientallen keer in Antwerpen geweest. Ik heb de reis tevens al tientallen keer gemaakt in gedachten. Ik creëerde een scenario hoe het zou zijn wanneer er files zouden zijn. Wanneer ik in de file stond, gaf mij dat altijd een onbehaaglijk onrustig gevoel. Ik had dan het idee geen kant op te kunnen als ik niet lekker werd bijvoorbeeld. Ik stelde mijzelf vragen als: Wat als ik een beroerte krijg? of wat als ik midden in de winkelstraat flauwval? En wat als ik duizelig wordt in de auto op de heenreis? Er spookte van allerlei rampscenario’s door mijn hoofd. Ik had de hele nacht van die kriebels in mijn buik. Het voelde alsof er een zware medische ingreep op me te wachten stond de volgende dag.
Snel nog wat koffie en zenuwachtig drukte ik de zoveelste sigaret uit en snelde alvast als eerste naar de auto. “Waar blijven ze nou?, dat enorme getreuzel altijd. Waarom niet gewoon instappen en weggaan? er moet van alles gebeuren, altijd voor dat ze in de auto stappen, we moeten ook nog dat vriendje oppikken.” Auto starten zonnebril op want dan voel ik me wat veiliger en gaan!. Enorm gestrest vertrokken we naar Antwerpen. Gelukkig geen files en de drukte viel reuze mee. Heel voorzichtig probeerde ik me open te stellen voor wat ik om me heen zag. Langzaam kon ik een beetje ontspannen en genieten van de omgeving en de vloeiende rustige rit naar Antwerpen.
Eenmaal Antwerpen binnen gereden werd ik steeds onrustiger. Als een zenuwachtig bang hert keek ik angstig om mij heen. Ik hield alles in de gaten in het verkeer. De auto’s, de voetgangers, de omgeving, de regels. Sterk geïrriteerd ergerde ik mij aan de onrust in de auto, die vanuit enthousiasme kwam natuurlijk. Ik kende de weg niet, was onrustig en mijn hart bonkte in mijn keel. Het zweet brak me uit en in een hyperfocus op zoek naar een parkeerplek. Met klamme handen parkeerde ik de auto. Verstijft van de spanning in mijn lichaam strekte ik mijn benen buiten de auto. Met een grote zucht was er voor mij een enorme prestatie behaald. Maar het volgende stond op mij te wachten te overwinnen, de menigte in.
De twee jongens zette koers naar de Gamebeurs en wij liepen langzaam richting de binnenstad. Ik keek al honderden meters vooruit om na te gaan of er veel mensen waren of dat het rustig was. Dit viel mee en met benen van rubber liep ik langzaam richting de binnenstad. Alles hield ik in de gaten, wat er voor me gebeurde, naast me en achter me. Ieder geluid pikte ik op en had moeite ze te filteren. Kledingwinkels in en uit en ik in hoogste staat van paraatheid. Eenmaal aangekomen bij het grote plein wat tot mijn schik vol met mensen stond. Ze wilde de kerk bezichtigen van binnen! Nee! dacht ik, dan moet ik dat enorme plein over dwars door de menigte om daar te komen. Mijn vriendin en mijn zoon waren al doorgelopen inmiddels en waren over de helft. Ik had de keus om te blijven staan of ik kon alles op alles zetten om mee te gaan. Ik moest als het ware met mijn ogen dicht en tanden op elkaar me vermannen om er dwars doorheen te lopen. De keus was gemaakt en daar ging ik, al kijkend naar de grond met een bonzend hart en zweet druppels op mijn voorhoofd.
Yes gelukt!, eenmaal binnen viel er een serene rust over me. Er waren amper mensen binnen en ik kon eindelijk even genieten van de rust. Ik heb een kaarsje aangestoken en besefte ineens dat ik ook weer naar buiten moest. Weer die drukte in! Ik zette me schrap voor de weg naar buiten. Maar wanneer ik de kerk uitliep, zag ik tot mijn grote verbazing dat nagenoeg het hele plein vrij was van mensen! Waar ware ze gebleven? Ik haalde opgelucht adem en heb mijn weg vervolgd. Op een aantal kleine drukke punten na die ik nu met gemak kon overwinnen, heb ik een beetje meer kunnen genieten van de stad Antwerpen. Het bijzondere moment staat in mijn geheugen gegrift, waar waren ineens die honderden mensen gebleven? Hoe dan ook, we vervolgde de reis terug naar huis. Ik heb opvallend genoeg nooit spanningen, stress of angst ervaren op de terugweg naar huis. Dat verliep meestal vrij ontspannen. Maar wel barste ik vaak van de energie opgedaan door de adrenaline die zich een uitweg zocht naar buiten. Bij mij uiten zich dat in non-stop praten.
Nu kan ik mij al jaren in vrijheid begeven waar ik maar wil. Het is opvallend dat wanneer ik grote groepen mensen zag op tv, ik ontspannen bleef. Maar wanneer ik daadwerkelijk naar een plek ging waar grote groepen mensen waren, dan schoot ik in de stress en angst. Terwijl ik hetzelfde aanschouwde door dezelfde ogen, vanuit hetzelfde lichaam. De sleutel zit hem daar ook precies in natuurlijk, de overtuiging en de kracht ervan. Bewust weten wanneer ik daadwerkelijk me begaf tussen groepen mensen en de daaruit vloeiende doemgedachtes en scenario’s. Maar ook de angst voor verlies van controle op de situatie en vooral mijzelf door de angst flauw te vallen bijvoorbeeld. De kracht van de overtuiging komt in dit verhaal meer bloot te liggen. Op het moment dat ik de kerk verliet richting het plein en ontdekte dat het rustig was, bleek opeens de onrust en de angst voorbij. Mijn denkfout toen was dat ik dacht dat mijn angst te maken had met de groep mensen. Maar wanneer de groep mensen werkelijk de oorzaak van angst zou zijn dan was ieder mens bang voor grote groepen mensen. De groep is gewoon de groep mensen, meer niet. De associatie met groepen mensen en angst samen met de overtuiging dat ik dan juist daar flauw kon vallen was het probleem. Voor een klein deel heb ik kunnen genieten van de prachtige stad Antwerpen. Misschien dat ik nog eens terugga om nu voor honderd procent en angstvrij de stad te kunnen aanschouwen en bewonderen.
Wil je meer weten over de angststoornis die ik heb overwonnen, of heb jezelf angsten waar je grip op wilt krijgen kijk dan op mijn website. https://vandijkcoaching.com/
